Daphne du Maurier to, niestety już nieżyjąca, bardzo znana angielska pisarka, autorka popularnych powieści i opowiadań. Żyła w latach 1907-1989. Najbardziej jest znana ze świetnego opowiadania, które sama czytałam, „Rebeka”. „Niebieskie soczewki i inne opowiadania” to zbiór jej opowiadań. Książka oprócz tego tytułowego zawiera opowiadania: „Alibi”, „Ganimedes”, „Staw”, „Arcyksiężna”, „Groźny”, „Polowanie” oraz „Niebianie”.
Opowiadania nie są ze sobą powiązane i każde opisuje historię różnych bohaterów.
„Niebieskie soczewki” to tytułowe opowiadanie i jedno z najbardziej pamiętnych. Główna bohaterka, pani M., przechodzi operację oczu. Po rekonwalescencji zakłada specjalne niebieskie soczewki, które – ku jej przerażeniu – ujawniają szokującą prawdę: każda osoba w jej otoczeniu ma... głowę zwierzęcia. Lekarze – węże, mąż – lis, pielęgniarka – ptak. Du Maurier mistrzowsko buduje napięcie, a z pozornie absurdalnego pomysłu rodzi się przerażająca opowieść o utracie zaufania, tożsamości i rzeczywistości.
Kolejne opowiadanie „Alibi” - John Fenton, zmęczony życiem, postanawia uciec od codziennej rutyny. Wymyśla podwójne życie i wybiera losowe mieszkanie, gdzie planuje zbrodnię — tylko po to, by… pomalować portret mieszkanki i jej syna. To opowieść o wewnętrznym konflikcie, potrzebie artystycznego wyzwolenia i niemożności wyrwania się z własnej tożsamości
„Ganimedes”, to jedno z opowiadań, które było dla mnie niekomfortowe i trochę niepokojące. Klasyczny uczony zakochuje się w młodym kelnerze spotkanym w Wenecji. Obsesja prowadzi tragicznego finału. Jest to historia o granicach obsesji, ideału i niedoścignionego piękna.
Wszystkie opowiadania w jakiś sposób są nietypowe i wyjątkowe, pochodzą z oryginalnego zbioru „The Blue Lenses and Other Stories” wydanego w 1959 roku. Du Maurier pisze w okresie osobistego kryzysu psychicznego — opowiadania odzwierciedlają napięcia i walkę z własną świadomością. Tematy przewodnie to: obsesja, granice percepcji, ludzkie kompleksy, przełamywanie norm społecznych; mimo różnorodności tonów — od baśniowego po groteskowy — całość spaja styl psychologicznej głębi i napięcia.
Zbiór stanowi esencję du Maurier w krótkiej formie: mistrzowskie budowanie napięcia, silna symbolika, celne obserwacje psychologiczne i puenta skłaniająca do refleksji. Choć ton opowiadań różni się — od niepokoju do liryzmu — wszystkie są spójne w przedstawianiu wyobcowania jednostki wobec świata. Ta książka bardzo mi się spodobała, a opowiadanie, które wzbudziło we mnie przeróżne emocje i które zapamiętałam najbardziej to „Alibi".
„Niebieskie soczewki i inne opowiadania” to fascynująca, niepokojąca i bardzo inteligentna lektura. Daphne du Maurier udowadnia, że opowiadanie może być równie głębokie i pełne napięcia jak powieść. Zbiór ten nie tylko bawi i przeraża, ale też zmusza do refleksji nad tym, co naprawdę widzimy – i co być może chcielibyśmy widzieć. W skali od jeden do dziesięć oceniam ją na 9 i polecam ją każdemu.
H.D.
Książka wydana przez
Komentarze
Prześlij komentarz