Kazuo Ishiguro to brytyjski pisarz japońskiego pochodzenia, który tworzy książki w gatunku literatury pięknej, ale i science fiction. Został uhonorowany wieloma nagrodami m.in. Bookera i Nagrodą Nobla w 2017 r. za całokształt pracy. Do jego najpopularniejszych powieści należą: „Okruchy dnia”, „Pogrzebany Olbrzym”, „Pejzaż w kolorze sepii” i „Malarz świata ułudy".
„Klara i Słońce” to najnowsze działo tego pisarza. Przedstawia realia innego świata niż ten, który wszyscy znamy. Świat, w którym dosłownie możemy kupić sobie przyjaciela powszechnie nazywanego „SP czyli Sztuczny Przyjaciel". Tytułowa bohaterka, Klara, to jeden z automatyzowanych robotów, który poznaje otaczający świat przez sklepową witrynę. Już na początku utworu, autor naprowadza nas na zbawczą moc i działalność słońca, które w pewien sposób naprawia te sztuczne inteligencje. Każdy dzień w ich życiu wygląda tak samo – stanie, uśmiechanie się i zachęcanie potencjalnych kupujących. Wszystko się zmienia, gdy któryś z przechadzających się klientów postanawia kupić sobie, któregoś z SP. W ten sposób zmieniło się właśnie życie Klary, która wybrana przez pewną dziewczynkę przeprowadza się do nowego domu. Jej zadaniem jest zapewnianie rozrywki i dbanie o swoją podopieczną, której matka z pewnością nie należy do trzeźwo myślących ludzi. Z pozoru sielskie życie zmienia się w niekomfortowe, aż w końcu przerażające. Okazuje się, że w ludziach jest więcej zła, niż tytułowa postać mogła sobie wyobrażać.
Zazwyczaj szerokim łukiem omijam książki o takiej tematyce, jednak słysząc, że autor jest laureatem Nagrody Nobla, stwierdziłam, że muszę zaryzykować. Zaprezentowany w powieści świat, od samego początku był dla mnie bardzo zagadkowy. Styl autora wydawał mi się inny niż wszystkie, które do tej pory poznałam. Uważam, że dopiero po przeczytaniu ok. 100 stron wykreowany świat staje się jaśniejszy i bardziej przejrzysty. Przedstawiona historia jest bardzo intrygująca, a każda kolejna strona zawiera coraz to nowe doznania. Bardzo spodobała mi się konstrukcja literacka, która polegała na tym, że wiem tyle, co bohater. W tym przypadku razem z Klarą poznawałam ten zadziwiający świat, skomplikowane portrety psychologiczne postaci, a także system państwa.
Książka poruszała bardzo ważne tematy takie jak przyjaźń, niezrozumienie świata zewnętrznego, zaburzenia psychiczne, a także hierarchizację społeczeństwa. Z moich obserwacji wnioskuję, iż wszyscy nobliści mają niepodrabialny styl pisania. Było to moje pierwsze spotkanie z tym autorem, ale z pewnością nieostatnie.
„Było coś bardzo szczególnego, ale nie znajdowało się we wcale w Josie. Było w tych, którzy ją kochali”.
Komentarze
Prześlij komentarz